Z biegiem lat Martin i ja stopniowo powiększaliśmy ten fundusz. Prezenty urodzinowe, premie, zwroty kosztów – odkładaliśmy, co się dało. Stało się to rytuałem. Nie tylko planowaniem finansowym, ale także sposobem na podlewanie ziarna jego marzeń.
Robert miał wielkie marzenia. Chciał zostać astrofizykiem. Powiedział, że zbuduje rakietę na Plutona. Zaśmiałam się, ale on był taki poważny – te małe paluszki przewracające strony książki, jego głos był niski i pewny.
Ale życie nie daje ci ostrzeżenia, zanim cię zniszczy.
Po śmierci Roberta nigdy nie tknęliśmy tego konta. Leżało tam, święte i ciche. Nie mogłem się zalogować, nie mogłem zobaczyć numeru, który kiedyś symbolizował przyszłość, która już przeminęła. Stało się czymś, o czym nie wspominaliśmy – ale też nie mogliśmy tego wymazać.
Dwa lata temu zaczęliśmy próbować od nowa. Brakowało mi poczucia bycia mamą. Pomyślałam, że może, tylko może, kolejne dziecko mogłoby przynieść trochę światła.
„Myślisz, że już czas?” zapytałam Martina pewnej nocy, niemal szeptem.
„Tylko jeśli będziesz gotowy” – odpowiedział natychmiast.
Nie byłem. Ale i tak skinąłem głową.
I wtedy zaczął się kolejny rodzaj cierpienia.
Pustka stawała się coraz głośniejsza. Nie tylko cisza – nieobecność, która nas przytłaczała. Każdy negatywny test sprawiał wrażenie, jakby wszechświat kpił z naszej nadziei.
Za każdym razem rzucałam test do kosza drżącymi palcami i wpełzałam do łóżka. Stawałam twarzą do ściany i nic nie mówiłam. Martin po prostu mnie trzymał, bez słów. Tylko obecność.
Słowa nie były potrzebne. Cisza wyrażała wszystko.
„Może nie jesteśmy sobie przeznaczeni” – wyszeptałam pewnej nocy.
„Może… ale jeszcze nie” – powiedział Martin, całując mnie w ramię.
Rodzina wiedziała. Widzieli, jak się staraliśmy. Wiedzieli, jak bardzo cierpieliśmy.
A co z Amber?
Udawała, że jej zależy. Ale jej oczy zawsze mówiły prawdę.
Siostra Martina traktowała żałobę jak spektakl – coś do analizy. Przechylała głowę w odpowiednim kierunku, oceniając, czy nasz ból jest za duży, czy za mały.
Często przychodziła po śmierci Roberta, ale nigdy nie chciała pomóc. Nigdy nie pytała, jak się czujemy. Po prostu siedziała w naszym salonie, z nadmiarem perfum i osądem w oczach, popijając herbatę i przeglądając rodzinne zdjęcia, jakby oczekiwała, że zapomnimy, kto zaginął.
Dlatego kiedy w zeszłym tygodniu organizowaliśmy urodziny Martina — tylko dla najbliższej rodziny — powinnam była wiedzieć, że nie powinnam się odprężać.
„Będziemy prościej” – powiedziałem Martinowi. „Kolacja, ciasto. Nic ciężkiego”.
„Jeśli jesteś pewien” – powiedział cicho. „To idealnie”.
Ranek spędziliśmy na gotowaniu. Dom wypełnił się zapachami – jagnięciną, wieprzowiną słodko-kwaśną, ziemniakami z rozmarynem. Jay przyniósł swoją popisową tartę cytrynową. Amber przyniosła swoją wyższość.
Jej siedemnastoletni syn Steven miał przy sobie telefon i zerowe maniery.
Robert zawsze pomagał przy cieście. Wchodził na swój mały stołek obok mnie, wciskał cukrowe dekoracje w lukier lepkimi palcami i nucił szkolne piosenki.
W tym roku zrobiłam to sama. Potrójna czekolada i malina. Ich ulubione.
Zapaliłem świece. Jay przyciemnił światła. Śpiew był delikatny, jakbyśmy bali się, że radość pęknie pod ciężarem wspomnień. Dostrzegłem błysk szczęścia na twarzy Martina.
